ရင္ခုန္သံႏွင့္အၿပိဳင္

မီးစိမ္းတစ္ခ်က္အျပမွာ
ဘ၀အစ အာဒိကမၼိကအေနနဲ႔
ဇာတိကုိ အထာမသိဘဲ
အသာရရွိခဲ့တယ္။

ဇရာရထာစီးၿပီး
ဤခရီးနီးသလား ေမးစရာမလုိ
ဟုိဟုိ ဒီဒီ မညီညာတဲ့လမ္းေပၚ
ရြက္ဖြင့္ၿပီး ေလွာ္ခတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဗ်ာဓိအ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကုိ ၀တ္ရုံၿပီး
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခရီးလမ္းကုိ
ပင္ပန္းမႈ မီးခုိးတန္းေတြနဲ႔
စီတန္းၿပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိေတြကုိ
အရသာ ရွိရိွစားသုံးရင္း
ခရီးဆုံးကုိေရာက္ မရဏေနာက္လိုက္ဖုိ႔
ခရီးတစ္ေထာက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

နားခုိရာ မရဏထီးနန္းအ၀င္၀မွာ
စီးျဖန္းစရာ ကမၼ႒ာန္းေတြမက်င့္ခဲ့ရင္
ဘယ္လမ္းဘယ္စခန္းကုိ သြားရလိမ့္
ေတြး တစ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေပမဲ့
ေဆြးတစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ တဏွာဓါတ္အစုံစုံေၾကာင့္
ဘ၀ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ခုံမင္စြာ
ငါတုိ႔.....ရင္ခုန္ေနၾကဆဲ။

မွတ္ခ်က္။
ကုိကိုေမာင္ရဲ ႔ ကဗ်ာကုိ ျပန္ေဖာ္ျပျခင္းဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။